“บอลไทยไปบอลโลก” ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน
ในอดีต ฟุตบอลชายทีมชาติไทย เคยไป ฟุตบอลโลก รอบสุดท้าย มาแล้วถึง 2 ครั้ง ในรุ่นอายุไม่เกิน 17 ปี แต่ทั้ง 2 ครั้ง กลับเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไหร่นักสำหรับผู้เขียน
ครั้งแรกคือปี 1997 ที่ประเทศอียิปต์ นักเตะช้างศึกชุดนั้น คว้าสิทธิ์ไปลุยรอบสุดท้าย “ฟีฟ่า U-17 เวิลด์ คัพ” จากผลงานการได้รองแชมป์ เอเอฟซี U-16 ที่ไทยเป็นเจ้าภาพ หลังแพ้ โอมาน 0-1
ทีมชุดนั้นมี “โค้ชหรั่ง” ชาญวิทย์ ผลชีวิน เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอน และสตาฟฟ์โค้ช อีก 4 คน ได้แก่ ดาวยศ ดารา, วรวรรณ ชิตะวณิช, ณรงค์ สัยเกตุ และ วรวุฒิ ทองศรีงาม ส่วนผู้จัดการทีมคือ “บังยี” วรวีร์ มะกูดี โดยมี วิจิตร เกตุแก้ว เป็นนายกสมาคมฯในยุคนั้น
ส่วนรายชื่อนักเตะไทยชุดประวัติศาสตร์ ประกอบไปด้วย ธีระศักดิ์ โพธิ์อ้น, สุธี สุขสมกิจ, บำรุง บุญพรม, อิสสระ ศรีฑะโร, สมชาย มากมูล, สถาพร วาจาขำ, เคย์ ลังกาวงษ์, กฤษณะ วงษ์บุตรดี, ธีรพล (ต๋อม) ทองดี, อรรถกร เสนเพ็ง, อภิเชษฐ์ พุฒตาล, ศุภฤกษ์ เงินประดับ, สิทธิชัย ฐิติเดชณรงค์, มนตรี มาตรง, ทนงศักดิ์ ประจักกะตา, วัชรพงษ์ กล้าหาญ, บุญคง อรรคบุตร และ คเณ จันทร์อิ่ม (เสียชีวิตแล้ว)
ที่ผู้เขียนบอกว่าเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไหร่นักก็คือ ฟุตบอลโลก U-17 ที่ประเทศอียิปต์ เมื่อปี 1997 หรือตรงกับ พ.ศ.2540 นักฟุตบอลควรเกิดไม่ต่ำกว่า พ.ศ. 2523 หรือปัจจุบันอายุไม่ควรเกิน 43 ปี แต่ลองไล่เสิร์ชดูเวลานี้ บางคนอายุ 45-46 เข้าไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ในปี 1999 ทีมชาติไทย คว้าตั๋วไปเล่นฟุตบอลเยาวชนโลก U-17 เป็นสมัยที่ 2 ติดต่อกัน จากผลงานฮือฮากว่าเดิมคือ คว้าแชมป์เอเชีย U-16 ด้วยการเอาชนะเจ้าภาพ กาตาร์ ในการดวลจุดโทษ
แต่แล้วจู่ ๆ สมาคมฯต้องเปลี่ยนนักเตะแบบยกชุดจากรอบคัดเลือกทั้งหมด ด้วยเหตุผลอะไรคงพอเดากันได้ ชนิดขายหน้าแบบสุด ๆ
หลังจากนั้น นักเตะไทยในรุ่นนี้ ก็ไม่เคยเฉียดใกล้ฟุตบอลโลกอีกเลย แม้จะเคยรับหน้าเสื่อเป็นเจ้าภาพอีกครั้งในปี 2014 แต่ก็จอดป้ายแค่รอบแบ่งกลุ่มเท่านั้น
ยิ่งมาถึงยุคปัจจุบัน การทำแบบนั้น (โกงอายุ) ไม่ได้อีกแล้ว
