ถ้าจะบอกว่า ขุนพล “แซมบ้า” ชุดฟุตบอลโลก 1978 , 1982 และ 1986 คือ ทีมชาติบราซิลชุดที่ดีที่สุดที่ไปไม่ถึงแชมป์โลก ก็คงไม่ผิดนัก
การเล่นด้วยลีลาบราซิลที่เข้มข้น สวยงาม ตระการตา ที่ต้องแลกมาด้วยเสียงชื่นชม และความพ่ายแพ้ในแมตช์สำคัญ
จนกระทั่งหมดยุคที่แพ้ อาร์เจนตินา ในฟุตบอลโลก 1990 ที่ประเทศอิตาลี สหพันธ์ฟุตบอลบราซิล จึงได้แต่งตั้ง คาร์ลอส อัลแบร์โต ปาร์ไรรา มาจัดระเบียบทีมใหม่เพื่อลุยฟุตบอลโลกที่สหรัฐอเมริกา
ลีลาการเล่นสวยงามลดลงไปเล็กน้อย เพราะฟุตบอลเน้นผลการแข่งขัน ไม่ใช่การเข้าประกวดจินตลีลา ใช้ผู้เล่นเกมรับวินัยสูงมากขึ้น มีกองกลางตัวรับแท้ๆ แต่ยังคงใช้กองหน้าที่เป็นสายพันธุ์บราซิลแท้ๆ ยิ่งกว่าเมล็ดกาแฟของพวกเขา
นิยามของฟุตบอลคือ เกมรุกจะทำให้คุณได้ประตู แต่เกมรับจะทำให้คุณเป็นแชมป์ และเกมรุกที่ดีที่สุด คือ เกมรับที่ดีที่สุด ซึ่งมีเพียงไม่กี่ทีมที่ทำได้ตามศาสตร์ และ ศิลป์ของฟุตบอลสไตล์นี้
แต่ทีมชาติบราซิลชุดบุกฟุตบอลโลกตั้งแต่ปี 1994 เป็นต้นมา ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบมากที่สุด จนผ่านเข้าสู่นัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกได้ถึง 3 สมัยติดต่อกันในช่วงปี 1994-2002 อันทำให้ได้แชมป์โลกเพิ่มถึง 2 สมัย
หลังจากนั้นบราซิลก็อนุรักษ์แนวทางสายนี้มาตลอด แม้จะเข้าสู่ช่วงตกต่ำ หรือ มีทีมอื่นที่ดีกว่า แต่พวกเขากลายพันธุ์อย่างถาวรแล้ว
ฟุตบอลโลกครั้งนี้ พวกเขาอาจจะไม่ได้มีทรัพยากรที่สมบูรณ์แบบเท่าอดีต แต่ ติเต สร้างทีมมาในสไตล์เหนียวแน่น สวยงาม และ มีประสิทธิภาพอย่างเดิม
จนทำให้ 2 เกมแรกของขุนพลกาแฟ ถูกคู่แข่งมีโอกาสยิงเท่าที่นับได้ 11 ครั้ง แต่ยังไม่มีใครทำให้ อลิสซง เบ็คเกอร์ ต้องเสียแรงเซฟเลย
แน่นอนว่าพวกเขายังไม่เจอของแข็ง แนวทางนี้ทำให้พวกเขามีผลการแข่งขันที่ดี แม้จะขัดใจกองเชียร์ไปบ้าง แต่มันอาจทำให้พวกเขาสิ้นสุดการรอคอย 20 ปีลง
แต่ต้องภาวนาให้ เนย์มาร์ พ้นจากอาถรรพ์ฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายด้วยเช่นกัน
