“ทุกคนต้องเริ่มต้นที่ไหนสักแห่ง และ ถ้าผมทำได้ ใครๆ ก็ทำได้ มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา และ การฝึกฝน”
ซิ คอลลินสัน นักฟุตบอลทีมผู้พิการเชลซี และ ทีมชาติอังกฤษ
จากคนรักฟุตบอลที่ชอบเล่นฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ กลับต้องพบกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของกองทัพ ซึ่งได้ไปปฏิบัติราชการที่แคนาดาในฐานะทหารม้าของอังกฤษ จนสูญเสียความรู้สึกที่ขาขวาอย่างสิ้นเชิง
เมื่อพยายามฟื้นฟูทุกอย่างเพื่อให้ขากลับมาเป็นปกติ แต่กลับไม่ได้ผลจนต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ด้วยการตัดขาขวาช่วงล่างออก เพื่อให้ชีวิตดำเนินได้ต่อไป และ สามารถเดินได้ตามปกติด้วยการใส่ขาเทียมเมื่อปี 2019
คุณพ่อลูกสองจากเมืองโคลเชสเตอร์ วัย 36 ในตอนนั้น ไม่ได้ย่อท้อต่อการใช้ชีวิต เขาค้นพบทางเลือกที่เหมาะสมกับตนเองจากการค้นหาทางกูเกิล
ฟุตบอลคนพิการ คือสิ่งที่เขาคิดว่าดีทั้งต่อร่างกาย และ จิตใจ เขาคิดว่าด้วยฝีเท้าที่มี อาจดีไม่พอสำหรับการเล่นฟุตบอบอาชีพ แม้กระทั่งลีกล่างๆ
แต่เขาคิดว่าฝีเท้าระดับซันเดย์ลีกของตนมีดีพอสำหรับการเล่นฟุตบอลทางเลือกใหม่
“ผมใช้ชีวิตท่ามกลางฟุตบอลมาตลอดชีวิต ทั้งในฐานะนักฟุตบอล แฟนบอล และ เป็นโค้ช ผมมีใบประกาศนียบัตรโค้ชของเอฟเอ ในระดับที่2”
เว็บไซต์ EAFA (England Amputee Football Association) คือจุดเปลี่ยนของชีวิต เมื่อเขาส่งข้อความไปสอบถามข้อมูล และ ได้รับคำแนะนำจาก Peterborough United Amps
“จากนั้นก็เป็นการเริ่มประวัติศาสตร์ ผมเล่นเกมแอมป์ฟุตบอล (ฟุตบอลคนพิการ) ครั้งแรกในเดือนตุลาคม ปี 2019
อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดสำหรับผม และ ผู้พิการทุกคน มีอยู่สองประการ
หนึ่ง คือ ก้าวแรกในการทำให้ตัวเองมีความมั่นใจในการลองเล่นฟุตบอลแบบพิการ
สอง การสร้างความฟิตในช่วงบนของร่างกาย ฟุตบอลสไตล์นี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจ มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่จะไปถึงจุดนั้นได้
แต่เมื่อความพยายามอย่างหนักบรรลุผล ผมเล่นได้ แถมยังเล่นได้ดีจนติดทีมระดับสโมสร และ ไปไกลถึงเป็นตัวแทนทีมชาติ”
จนกระทั่งอึกหนึ่งเป้าหมายที่เขาตั้งใจสัมฤทธิ์ผล นั่นคือการทำประตู ซึ่งไม่ใช่ประตูในฟุตบอลพิการ แต่เป็นการทำประตูได้ในแมตช์ซันเดย์ ลึก ฟุตบอลสองขาปกติที่เขาเคยเล่นในอดีต
“ใช่ มันเป็นเกมกระชับมิตร แต่สำหรับผม มันเปรียบเสมือนการทำประตูชัยในเกมใหญ่ที่เวมบลีย์ ความรู้สึกคงไม่ต่างการทำประตูได้ในเกมแชมเปียนส์ลีก
ผมแทบไม่เชื่อสายตา ผมตื่นตระหนก และ โล่งใจเมื่อรู้ว่านี่คือเรื่องจริง
บางคนอาจคิดว่าก็แค่ประตูธรรมดาจากระยะ 7 หลา ใช่ ถ้ามันเกิดขึ้นตอนที่ผมยังมีสองขาก็คงจะเป็นแบบนั้น และ ผมคงจะไม่นำไปเล่าให้ใครฟังด้วยความตื่นเต้น
ดังนั้นผมจึงดีใจแบบสุดเหวี่ยงจนถึงกับถอดเสื้อออกมา เพราะนี่เป็นการปลดปล่อยเรื่องราวทั้งหมดได้ในที่สุด ผมรู้ดีกว่ามันหนักหนาสาหัสมากแค่ไหนกว่าที่จะมาถึงวันนี้ได้
นี่คือตอนจบของเรื่องราว แล้วมันยังเป็นตอนเริ่มใหม่ของผมภายหลังจากนี้ด้วย”
จากกลับมาหัดเดิน สู่การวิ่ง และ จบที่ยิงประตู
อุปสรรคสำคัญไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจที่ยอมแพ้ต่อชีวิต
ซิ คอลลินสัน จึงเป็นแรงบันดาลใจ และ ผู้ช่วยเหลือเพื่อนๆ ทุกคน เหมือนอย่างที่เขาเคยได้รับการช่วยเหลือในขณะที่ตัวเองเคยใช้ชีวิตแบบหมดกำลังใจ
