พ่อกับแม่ทำโรงหนังอยู่โซนตะวันออก ฉันเลยชอบดูหนังมาตั้งแต่เล็ก โตมาก็ร่ำเรียนสาขาภาพยนต์และภาพถ่าย แถมยังทำงานเป็นช่างภาพอีกสิบกว่าปี ทว่าหลังจากสุขภาพไม่เป็นใจ ตะลอนถ่ายงานไม่ไหว จำต้องเปลี่ยนวิธีบันทึกความคิดจากด้วยกล้องมาเป็นด้วยแป้นพิมพ์ตัวหนังสือแทน แต่อย่างไรฉันก็ไม่ได้ทิ้งเรื่องหนัง ยังนั่งมองจออยู่แทบทุกวัน

เมื่อก้าวเข้าประตูมาสู่โลกตัวหนังสือ ฉันได้พบประตูบานใหม่ๆเปิดคาไว้ รอให้เข้าไปเต็มไปหมด บานไหนลองดูแล้วไม่ชอบก็ไม่เข้าไปอีก บานไหนชอบก็เข้าไปซ้ำ ชอบมากก็เข้าไปบ่อยๆ นานเข้าพอประตูมันเปิดทะลุต่อกันได้ ก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปทุกที ขอสารภาพตามตรงว่าตอนนี้ฉันคงวกกลับไปหาประตูบานแรกที่เข้ามาไม่เจอเสียแล้ว

แม้จะหัดเขียนมาหลายปี เมื่อถึงเวลาต้องเขียนจริงจังก็ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งไป การเล่าความคิดตัวเองให้คนอื่นเข้าใจได้ไม่ยากนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย ฉันจะต้องเข้าออกประตูอีกกี่บานถึงจะเพียงพอ แต่จะอย่างไรฉันก็ไม่เคยกลัวเพราะประตูไม่เคยลงกลอนไว้สักครั้งเดียว

เรื่องหนังหลากหลายที่ได้ดูและจดบันทึกเอาไว้สม่ำเสมอ ตอนนี้มันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์แล้ว คือถูกเอากลับมาทบทวนซ้ำอีกที และหนังเรื่องไหนที่แฝงมุมมอง “ความมีน้ำใจนักกีฬา” ไว้อย่างมีนัยสำคัญฉันก็หยิบมาขัดเกลาเพิ่มเติม เผื่อเป็นอีกหนึ่งประตูในอีกหลายๆบานที่เปิดกว้างเอาไว้ในนามทีม Play Now Thailand นี้